اینم یه سبک زیبا از حمیدرضا علیمی که شب شهادت امام سجاد(ع) امسال خونده. یا علی

شــبــای بــی تــو بــودن، آقــا شــب عــذابـه              بـــبـــیـــن ز دوری تـــو، حـــال دلـــم خـــرابــه

آخ کــه دلـم تـنـگـه آقـا، یـه بـار مـنـو دعـا کـن              یــه بــار دیــگـه تـو رو خـدا، راهـی کـربـلا کـن

[حــــســــیــــن، دل دیـــوونـــه پــر از درده        حــــســــیــــن، عـشـقـت با دلم چه کرده]

عــشـق تـو در ضـمـیـرم، بـهـونـتـو مـی گـیـرم             نـــدیـــده کـــربـــلاتـــو، آقـــا نـــذار بـــمــیــرم

چـشـم رضـا و مـرحـمت، بر همه باز می کنی            نـوبـت ما که می رسد، این همه ناز می کنی

آخ کــه دل تــنــگــم آقــا، پــر زده در هــوایــت              چــی مـیـشـه تـا پـر بـزنـم، بـسـوی کـربـلایت

آخ کــه دلـم تـنـگـه آقـا، یـه بـار مـنـو دعـا کـن              یــه بــار دیــگـه تـو رو خـدا، راهـی کـربـلا کـن

[حــــســــیــــن، دل دیـــوونـــه پــر از درده        حــــســــیــــن، عـشـقـت با دلم چه کرده]

وقــت نــمــاز و ســرو مــن، بـگـذرد و بـگـویـدم             قـبله ی اهل دل منم، سهو و نماز و می کنی

دار و نـدار مـن تـوئـی، هـمـه وجـود مـن توئی             غـمـت به سینه ی منه، ذکر سجود من توئی

نــالــه و فــریــادم آقــا، ز دوری کــربــبــلاسـت              جنت باشه ارزونـیـتـون، بـهشت من کربلاست

آخ کــه دلـم تـنـگـه آقـا، یـه بـار مـنـو دعـا کـن              یــه بــار دیــگـه تـو رو خـدا، راهـی کـربـلا کـن

حــــســــیـــــن حــــســــیـــــن...

دریــافــت ســبــک

بـــه زیـــر زلــفــت ایـــن مــاه اســت و یـــا رو

بــه روی مــاهــت ایــن شـــب اســت و یـا مو

کـــنـــی گـــه صـــیـــد دل از تـــیـــر مــژگـــان

کـــنـــی گـــه قـــصـــد جـــان بـــا تــیــغ ابــرو

نــــخـــواهــــد دم زدن ســــحــــرآفـــریـــنـــی

بـــه پـــیـــش چـــشـــم جـــادوی تـــو جـــادو

بـــه لـــب خـــال تـــو را دل دیـــد و گـــفــــتـــا

کـــه جـــا در شـــکـــرســـتـــان کــرده هـنـدو

نــــخـــواهـــی گـــر گـــرفـــتـــار کــــمـــنـــدم

بـــه دوشــت کــنــده ای بــهــر چـه گــیـســو

ز بـــــس بـــار غـــم جـــانـــان گـــران اســـت

نـــــگــــردد کــــوه و بــــا او هــــــــم تـــــــرازو

قــــدم مــــگــــذاری جـــز بـــر دیـــــده مـــــن

کــــه جـــای ســـرو و نـــبـــاشــد لـــب جــــو

نـــخـــیـــزد ایــــن خــــرامــیـــدن ز طــــاووس

نـــــیــــایـــد ایـــن نــــگـــــه کـــــردن ز آهـــــو

نــــدارم بـــــه قــــــلـــبـــم مــــــن آرزویــــــی

بــــه جـــز آنــــکــــه بـبـیـنـم ســاقـی مــه رو

غــمــــت در نــهـــانـــخـــانـه دل نــشــیــنــــد

بـه نـازی کـه لـیـلـی بـه مـحمل نــشــیــنــــد

مــرنـجـان دلــــم را کـــه ایـن مـــرغ وحـشـی

ز بـامـی کـه بـرخـاسـت مشکل نــشــیــنــــد

بـگـذار آدمـیــان طــعــنــه زنـــنـــدم گــویــنـــد

هـر که خود را سگ کوی تو نخواند آدم نیست

هـر کـه از عـشـق تـو دیـوانـه نشد آدم نیست

آدم آنـسـت و کـه از عـشـق تـو دیـوانـه شــود

[یا ابا صالح مدد ، یا ابا صالح مدد]

 ح